Από τον καιρό που έγινα θεατρώνης,
άρχισαν να με πολεμούν με λύσσα.
Είτε από ζήλεια, είτε από κακία,
είτε από ανταγωνιστικής πλευράς.
Μου άλλαξαν τον αδόξαστο.
Εγώ με το αδερφάκι μου, τον Δήμο,
φτιάξαμε ένα θέατρο,
που την εποχή που το πήραμε
ήταν ένα υπόγειο σε κακά χάλια.
Θυμάμαι ήταν να κάνουμε
έναρξη τού θεάτρου
με το έργο ''Ο ΠΤΕΡΑΡΧΟΣ'',
αλλά οι εργασίες δεν τελειώνανε.
Όλος ο θίασος έκανε πρόβες και ο
Δήμος κι εγώ σκάβαμε με τα χέρια.
Τελικά προλάβαμε.
Στην πρεμιέρα κόσμος πολύς,
όλα έτοιμα και ξαφνικά
κάποιοι σηκώνονται άρον άρον
και βγαίνουν από την αίθουσα.
''Τί τρέχει, Κώστα;''
μου λέει ο αδερφός μου.
''Δεν ξέρω'',
λέω εγώ και πλησιάζω.
Τότε μου ήρθε κι εμένα
η απαίσια μυρωδιά βόθρου.
Ο κόσμος έφευγε κι εγώ
δεν ήξερα τί να υποθέσω.
Είχα καταχρεωθεί
για να φτιάξω το θέατρο.
Είχα πάρει λεφτά από πολλούς.
Κοντέψαμε να βουλιάξουμε.
Αργότερα
βρήκαμε σπασμένες αμπούλες.
Ήταν σαμποτάζ...
Κώστας Χατζηχρήστος
..............................................................
Απόσπασμα από το βιβλίο:
Ο Χατζηχρήστος τα λέει... ΟΛΑ
πηγή: Facebook/Πρόσωπα
