Πάντοτε είχα την περιέργεια να βρω και να γνωρίσω από κοντά τα αλώνια του Γέρακα, αφού ήξερα ότι οι παλαιοί εργατικοί Γερακιώτες καλλιεργούσαν με πολύ κόπο ακόμη και τα πιο μικρά άγονα και ορεινά κτήματά τους, προκειμένου να παράξουν το ψωμάκι τους, το απαραίτητο αυτό βιοποριστικό προϊόν προκειμένου να θρέψουν τις πολυμελείς οικογένειές τους.
Το ότι συνολικά ο Γέρακας παρήγαγε μεγάλες ποσότητες σταριού, αποδεικνύεται περίτρανα από τους 4 ανεμόμυλους που είχε στο παρελθόν, οι σκελετοί των οποίων διασώζονται ως τις μέρες μας, με νεότερο και ομορφότερο αυτόν του "Βορόσκοπου", τον ονομαζόμενο ανεμόμυλο του "Ραφαλιά".
Έτσι προχθές, με τη βοήθεια του φίλου, Τάσου Γεωργακόπουλου, ανακάλυψα την τοποθεσία τους.
Η έκπληξή μου ήταν μεγάλη, αφού περίμενα να τα βρω σε κάποιο ύψωμα ή ξάγναντο, ως συνήθως, αλλά τα βρήκα στο αντίθετο ακριβώς μέρος, στο χαμηλότερο σημείο της περιοχής, δίπλα στη λιμνοθάλασσα, στην άκρη του Κοκκινόκαμπου ή Κοκκινόλακου
(στο κάτω μέρος, προς θάλασσα, λίγο πριν του σημείου διασταύρωσης των δύο δρόμων προς οικισμό Γέρακα και Λιμάνι Γέρακα), συγκεντρωμένα όλα κατά μήκος της ακτής.
Το κυριότερο όμως όλων, που μου προξένησε ιδιαίτερη εντύπωση, ήταν ότι δεν ήταν πλακόστρωτα, όπως τα συνηθισμένα, αλλά παρ' όλα αυτά το δάπεδό τους, αν και χωμάτινο, ήταν σκληρό σαν τσιμέντο, ένεκα μάλλον του θαλασσινού υφάλμυρου νερού.
Όταν πλησίασα και στάθηκα μέσα σ' ένα απ' αυτά κατάλαβα το λόγο για τον οποίον τα κατασκεύασαν εκεί, αφού ένιωσα στο σώμα μου την τρομερή κυριολεκτικά δύναμη του ανέμου, ενώ λίγα μέτρα πιο πέρα δε φυσούσε σχεδόν καθόλου.
Ήταν η λεγόμενη "μπουκαδούρα" που έφθανε έως εκεί μέσω του φιόρδ και της θάλασσας.
Αλήθεια είναι να θαυμάζει κανείς την εξυπνάδα και επινοητικότητα των αρχαίων σοφών προγόνων μας!
Στις φωτογραφίες μας βλέπουμε κάποια από τα παλιά κοινόχρηστα αλώνια του Κοκκινόκαμπου Γέρακα, όπως διασώζονται σήμερα, τα οποία πρέπει να διαφυλαχθούν ως έχουν ούτως ώστε να μεταφερθούν ακέραια και στις επόμενες γενεές.
