Η μικρή αυτή "λιμνούλα" βρίσκεται στην ομώνυμη τοποθεσία Αγίας Τριάδας. Μπορεί να την επισκεφθεί κάποιος, πηγαίνοντας από Μονεμβασιά προς Αϊ Ιωάννη, στρίβοντας δεξιά στον αγροτικό δρόμο, στη διασταύρωση Κουλού και ακολουθώντας τον, αφού περάσει την ομώνυμη εκκλησία και φθάσει στην παραλία, θα τη συναντήσει στο δεξί του χέρι. Μπορεί όμως να ακολουθήσει το δρόμο προς Γέρακα και φθάνοντας στην παραλία του Καστράκι, ακολουθώντας για λίγα μέτρα ένα βατό αγροτικό δρόμο προς δεξιά, θα τη συναντήσει μπροστά του.
Η λιμνούλα αυτή, που σύμφωνα με μαρτυρίες παλαιών, είχε πάντα την ίδια μορφή σχήματος και όγκου νερού, είναι στην πραγματικότητα δημιούργημα της θάλασσας, τα νερά της οποίας εισχωρούν υπογείως έως εκεί (σε μια απόσταση 30 περίπου μέτρων απ΄ αυτήν) εμπλουτιζόμενα φυσικά με τα υπόγεια νερά του υδροφόρου ορίζοντα της κοιλάδας (Μπουρέλα) της Αγίας Τριάδας, γι΄ αυτό και τα νερά της είναι υφάλμυρα.
Στη λίμνη σύμφωνα με μαρτυρίες παλαιών, ζούσαν τα πρώτα χρόνια (ίσως και σήμερα) μικρές χελώνες της περιοχής αυτής, καθώς κέφαλοι και χέλια (τα οποία μάλιστα ψάρευαν). Πολλούς Χειμώνες τα νερά της χρησίμευαν ως ένας καλός υδροβιότοπος για τις αγριόπαπιες.
Να τονιστεί, ότι λίγο πιο πάνω απ' την όμορφη αυτή λιμνούλα, στη άκρη των χωραφιών και κάτω από ένα σπίτι που βρίσκεται εκεί κοντά, κατά μήκος των βράχων, υπάρχουν αρκετές σπηλιές οι οποίες είτε δημιουργήθηκαν με φυσικό τρόπο από τη θάλασσα, που στο παρελθόν εισχωρούσε έως εκεί ή από τη ροή των νερών του μεγάλου κάποτε ρέματος (της Αγίας Τριάδας) ή ακόμη και από κάποιο άλλο φυσικό φαινόμενο. Μερικές όμως ίσως έχουν δημιουργηθεί στο μακρινό παρελθόν από ανθρώπινα χέρια που τις κατασκεύασαν με τεχνητό τρόπο, λαξεύοντας τους βράχους, σύμφωνα με μαρτυρίες πολλών ντόπιων αλλά και αρχαιολόγων. Η ουσία είναι ότι οι σπηλιές αυτές χρησίμευαν κυρίως ως οικογενειακοί τάφοι στα χρόνια της Μυκηναϊκής Περιόδου.
Εάν παρατηρήσει κάποιος την εικόνα, η λίμνη γύρωθεν καλύπτεται από καλάμια (τα οποία κάποτε ήταν πολύ λιγότερα) καθώς και από άπειρα βούρλα, που φαίνονται και στο αριστερό μέρος της εικόνας. Τα βούρλα αυτά είχαν μεγάλη σημασία για όλη την περιοχή, τους γεωργούς και τους ψαράδες. Σε αυτά (κόβοντάς τα) οι παραγωγοί σύκων, περνούσαν τα ξερά σύκα σε ένα βούρλο (αφού τα βούρλα είναι αρκετά μακριά και μυτερά) το ένα δίπλα στο άλλο, που γυρίζοντάς το σαν κουλούρα, έκαναν τη λεγόμενη αρμάθα. Πολλές φορές όμως στην κουλούρα αυτή, πρόσθεταν και δύο επιπλέον σταυρωτά βούρλα που τα γέμιζαν κι αυτά με σύκα κι έκαναν τη λεγόμενη τσαπέλα.
Οι ψαράδες πάλι, όταν είχαν καλή ψαριά, πήγαιναν στη λιμνούλα και με τα βούρλα που έκοβαν, περνούσαν μέσα απ' τα βράγχια και το στόμα των ψαριών το βούρλο (το ένα ψάρι μετά το άλλο στη σειρά) και γυρνώντας το σαν κουλούρα, τα περιέφεραν στα χωριά προκειμένου να τα πουλήσουν, φωνάζοντας: «Φρέσκα ψάρια! Φρέσκα ψάρια!»
Αν τους βοηθούσε η τύχη να έχουν πιάσει καλή ψαριά και συνάμα να έχουν εισπράξει και κανένα καλό παραδάκι, συμπίπτοντας βέβαια το ευχάριστο αυτό γεγονός και με καμία τοπική γιορτή, σμίγοντας όλοι μαζί, το έριχναν στο τραγούδι (χωρίς συνοδεία οργάνων) το κρασί και το χορό, τραγουδώντας και χορεύοντας εν είδει Καλαματιανού, το εξής τραγούδι (το οποίο μου έχει αναφέρει ο φίλος Αγγελωνίτης, Χρήστος Γεώργας):
Σε καινούρια βάρκα μπήκα
και στην Καλαμάτα βγήκα.
̶ Έχετε ψαράδες ψάρια,
αστακούς και καλαμάρια;
̶ Έχουμε παστά και χλώρια
και πέντε - έξι οκάδες χώρια.
̶ Έμπα μέσα , διάλεξέ τα,
πάρε βούρλα - βούρλωσέ τα!
