Πρωινό 28ης Οκτωβρίου 1940 του Βασίλη Βλαχάκου
Στο καμπαναριό (το ρολόι στις έξι)
η καμπάνα χτυπάει συναγερμό
μέσα στο κρύο προτού να φέξει
τούτο το μήνυμα μοιάζει θερμό.
Ο παππούς έχει το τζάκι ανάψει
κάτι του λέει (δεν είν’ για καλό..)
«τούτη η φυλή, με αίμα θα γράψει,
έχει καρδιά, ψυχή και μυαλό».
Σταυροκοπιέται η γιαγιά στο παραγώνι
«..να δώσει η Παναγιά κι ο Θεός
κι όπως έχουν κάμει οι προγόνοι
να κάμουμε κ’ εμείς να σωθεί ο λαός».
Το μωρό στην κούνια πεινάει
και δεν έχει τελειώσει ακόμη η σπορά
κλαίει κ’ η μάνα που το κουνάει
σαν σκέφτεται πείνα και συφορά.
Φέτος ο κάμπος χέρσος θα μείνει
μόνο τα βουνά θα οργώσει ο στρατός
για να σπείρει λευτεριά και να γίνει
ξανά της λευτεριάς αετός.
Ο πατέρας σκιρτάει στους ήχους
σαν νταούλι χτυπάει η καρδιά
τα παντζούρια βαράνε στους τοίχους
παλαμάκια που περνούν τα παιδιά.
Με τραγούδι όλοι στα χείλη
μονιασμένοι όσο ποτέ
έχουν το μήνυμα ξεκάθαρο στείλει:
δεν θα περάσεις, ΟΧΙ! εχθρέ.
