Χαριστική βολή στο συνδικαλισμό ή νέο ξεκίνημα ;
Δεν έχει κανένα νόημα να συζητάμε για το αν οι αλλαγές που ψηφίστηκαν πρόσφατα για τον συνδικαλισμό και τα εργασιακά είναι καλές ή κακές . Ποτέ , καμία κυβέρνηση δεν ψήφισε κάτι που να είναι υπέρ του συνδικαλιστικού κινήματος και των εργαζομένων . Εκείνο που εξυπηρετούν αποκλειστικά οι κυβερνήσεις , δυστυχώς, είναι μόνο τα συμφέροντα του αστικού κράτους , του κεφαλαίου και της εργοδοσίας .
Σήμερα που η κρίση έχει βαθύνει αφάνταστα οι εργαζόμενοι έχουν υποχρέωση να σκύψουν πάνω στο εργατικό κίνημα , να προβληματιστούν σοβαρά για τη θλιβερή κατάσταση στην οποία βρίσκεται και να αποφασίσουν αν θα πάρουν ή όχι να πάρουν τα ηνία στα χέρια τους .
Η κυβέρνηση γνωρίζοντας την σημερινή τραγική κατάσταση του συνδικαλιστικού κινήματος (άλλωστε ο πολιτικός της φορέας από το 1974 έως και σήμερα συνήργησε όσες φορές βρέθηκε στην κυβέρνηση για να χτυπηθεί ανελέητα) του έδωσε τη χαριστική βολή ψηφίζοντας μεταξύ άλλων 2 αλλαγές στο άρθρο 8 του ν. 1264/1982 :
1.Θεσμοθετείται , εκτός από τη φυσική , η « εξ αποστάσεως» παρουσία των μελών στη Γενική Συνέλευση !!!
2.Ειδικά για τη συζήτηση και τη λήψη απόφασης κήρυξης απεργίας απαιτείται η φυσική ή εξ αποστάσεως ψήφος τουλάχιστον του ενός δευτέρου (1/2) των οικονομικώς τακτοποιημένων μελών , των οποίων η εξ αποστάσεως «παρουσία» θα πρέπει να εξασφαλίζεται από το συνδικάτο για να διαπιστώνεται η νόμιμη απαρτία .
Το εύλογο ερώτημα είναι :
Πώς θα παρίσταται «εξ αποστάσεως» ένα μέλος σε μια Γενική Συνέλευση , η οποία γίνεται με φυσική παρουσία των μελών της ;
Ακόμα και στην απίθανη περίπτωση που βρεθεί τρόπος , γιατί ένα μέλος να πάει στη Συνέλευση , αφού θα «μπορεί να παρίσταται εξ αποστάσεως» ;
Κι ακόμα :
Η Γενική Συνέλευση είναι μια ζωντανή , δημοκρατική διαδικασία , στην οποία αναπτύσσονται απόψεις , γίνεται αντιπαράθεση ιδεών , θέσεων και προβληματισμών, ζητούνται και δίνονται διευκρινίσεις , ξεκαθαρίζονται απορίες , γίνεται απολογισμός και κριτική , κατατίθενται μομφές κατά προσώπων και οργάνων και στο τέλος , ως επιστέγασμα της όλης διαδικασίας , ακολουθεί ψηφοφορία και λαμβάνονται αποφάσεις με τις προβλεπόμενες από το νόμο και το καταστατικό πλειοψηφίες και απαρτίες .
Πώς , λοιπόν, τα «εξ αποστάσεως» παριστάμενα μέλη θα συμμετέχουν σ’ αυτήν την ουσιαστική και θεμελιακή συνδικαλιστική διαδικασία και θα ψηφίζουν στο τέλος της και ποιο βάρος θα έχει η ψήφος τους ;
Απαντήσεις φυσικά δεν πρόκειται να δοθούν , γιατί (απλά) δεν υπάρχουν .
Η αντικειμενική αλήθεια είναι πως η κυβέρνηση εκμεταλλεύεται τη διάλυση του κοινωνικού ιστού λόγω της πανδημίας μαζί και την τραγική κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει το συνδικαλιστικό κίνημα καθώς και την αβουλία – απραξία των εργαζομένων και της αντιπολίτευσης , για να δώσει στο συνδικαλιστικό κίνημα τη χαριστική βολή . Έτσι , με το πρόσχημα εξασφάλισης εκ μέρους του συνδικάτου της «εξ αποστάσεως» παρουσίας και ψήφου των μελών , καθιστά , πλέον , αδύνατες τις νόμιμες απαρτίες των Γενικών Συνελεύσεων και βάζει ταφόπλακα στις απεργιακές κινητοποιήσεις .
Με τον τρόπο αυτό και σε συνδυασμό με τις τροποποιήσεις για το εργασιακό που ψηφίστηκαν παράλληλα , ΟΛΟΚΛΗΡΩΝΕΤΑΙ το σχέδιο των αντιδραστικών κύκλων (ντόπιων και ξένων) για να παραδοθούν τα πάντα στα χέρια του αδηφάγου κεφαλαίου και να γυρίσουν οι εργαζόμενοι και η κοινωνία στον εργασιακό μεσαίωνα.
Κι αυτό , βεβαίως , είναι κάτι που ξεκίνησε και προγραμματίστηκε εδώ και 10ετίες , υλοποιήθηκε σταδιακά , υπομονετικά και με συνέπεια από τις εκάστοτε κυβερνήσεις (μηδεμιάς εξαιρουμένης) , αποτέλεσε κυρίαρχο τμήμα των εξοντωτικών μνημονίων και σήμερα γράφεται ο μαύρος επίλογος .
Με κανέναν τρόπο , όμως , δεν πρέπει να παραβλεφθούν και να αποσιωπηθούν και οι τεράστιες ευθύνες των εργαζομένων , οι οποίοι από το 1981 και μετά (κυρίως) παρέδωσαν δέσμια τα συνδικάτα στα κόμματα , στις συνδικαλιστικές γραφειοκρατίες και στους εργατοπατέρες και συμμετείχαν , οι ίδιοι οι εργαζόμενοι , ως πειθήνιοι και υπάκουοι στρατιώτες στις κομματικές παρατάξεις , οι οποίες ήταν το μακρύ χέρι των κομμάτων στο συνδικαλιστικό κίνημα , προκειμένου να το ελέγχουν , να το ποδηγετούν και να το χρησιμοποιούν για τα δικά τους οφέλη αλλά και για τα συμφέροντα των οικονομικών και κοινωνικών πατρώνων τους .
Ακόμα και σήμερα , μέσα σ’ αυτήν την τραγική κατάσταση και συγκυρία , οι εργαζόμενοι , αν πράγματι θέλουν να δημιουργήσουν μόνοι τη μοίρα τους κι όχι να τη ζητιανεύουν από «σωτήρες» κι εξουσιαστές , ΟΦΕΙΛΟΥΝ να πιστέψουν ξανά στο μαζικό , γνήσιο και αυτόνομο συνδικαλιστικό κίνημα , που ελέγχεται ΜΟΝΟ από τα φυσικά του μέλη και λειτουργεί γνήσια δημοκρατικά , με μοναδικό σκοπό την υπεράσπιση των συμφερόντων της εργατικής τάξης και της κοινωνίας .
Αν οι εργαζόμενοι κάνουν την αυτοκριτική τους , αν αφυπνισθούν και αποφασίσουν να επιστρέψουν στα συνδικάτα μ’ αυτήν την πίστη και μ’ αυτή την αδιαπραγμάτευτη βούληση , βάζοντας τους δικούς τους όρους και κανόνες , τίποτε και κανείς δεν θα μπορέσει να τους αντισταθεί και να τους εμποδίσει .
Πολύ , δε , περισσότερο αν κατανοήσουν ότι τέτοιες ενώσεις των εργαζομένων δεν είναι αναγκαίες μόνο στα πλαίσια της σημερινής κοινωνίας , αλλά μπορούν να αποτελέσουν και τον πυρήνα μιας μελλοντικής δίκαιης κοινωνίας ισότητας και αλληλεγγύης , χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο .
Σπάρτη 25-6-2021
Βαγγέλης Μητράκος
