Θα ήθελα να μοιραστώ κάποιες σκέψεις από μια πρόσφατη εμπειρία που είχα στο Νοσοκομείο Σπάρτης .
Μια εμπειρία που ενδεχομένως να έχουν περάσει και άλλοι , αλλά επιτρέψτε μου να μεταφέρω την προσωπική μου.
Πριν λίγες ημέρες υποβλήθηκα σε μοριακό τέστ για covid-19 για δύο λόγους .
Ο πρώτος είναι ότι η σύζυγος είναι υπάλληλος Νοσοκομείου και δεύτερος λόγω την δημοσιογραφίας έρχομαι σε επαφή με αρκετό κόσμο .
Δεν κρύβω ότι , όταν έφθασα στην αίθουσα για τον έλεγχο παρ’ ότι έχω επισκεφθεί το Νοσοκομείο δεκάδες φορές για διάφορους λόγους , το Σάββατο ήταν εντελώς διαφορετικά .
Δεν θα έλεγα ότι ήταν φόβος , αλλά ένα σφίξιμο για αυτήν πρωτόγνωρη εμπειρία .
Το θέμα όμως δεν είναι πως ένιωσα εγώ, αλλά θέλω να σας μεταφέρω , τι είδα και τι σκέφτομαι μέχρι και σήμερα.
Σε μια διαμορφωμένη αίθουσα με υποχρεωτικά ανοικτές τις πόρτες , με συμπολίτες να μην έχει διάθεση να πει ο ένας στον άλλον τίποτα , να επικρατεί απόλυτη σιωπή , απόλυτη ησυχία , απόλυτη τάξη , με πρόσωπα σκεφτικά , με βλέμμα γεμάτο αγωνία .
Όταν έφθασε η σειρά μου να κάτσω στη καρέκλα για να κάνω το μοριακό τέστ , είδα έναν γιατρό που το χρώμα του πρόσωπο του , δεν είχε καμία σχέση με το χρώμα των χεριών του , όπως άλλωστε και όλου του νοσηλευτικού προσωπικού .
Το άσπρο αυτό χρώμα , είχε να κάνει με την συνεχή πολύωρη χρήση αντισηπτικών και γαντιών .
Μέσα από την μάσκα όμως μπορούσες να δεις την έκφραση ενός ανθρώπου που είναι πρόθυμος να σε βοηθήσει , ότι είναι μια διαδικασία που πρέπει να γίνει , με την μεγαλύτερη δυνατή προσοχή και για τους δύο.
Όταν τελείωσε αυτή η διαδικασία μερικών δευτερολέπτων για την λήψη δείγματος για την ανίχνευση του covid-19 και βγαίνοντας έξω διέκρινα τα βλέμματα όλων που περίμεναν να με κοιτούν μήπως και τους πω κάτι .
Όπως είπα η σύζυγός μου εργάζεται στο νοσοκομείο και έχει κάνει τέσσερις φορές το μοριακό τεστ και κάθε φορά περιμένουμε με αγωνία το αποτέλεσμα , όπως άλλωστε περιμέναμε και το δικό μου .
Όλα αυτά τα αναφέρω για έναν και μοναδικό λόγο .
Πρέπει όλοι ή αν θέλετε όλοι μας να καταλάβουμε την προσπάθεια , αλλά και την αγωνία που ζουν οι οικογένειες όλων των εργαζομένων , το φόβο για τα δικά τους πρόσωπα για τα παιδιά τους , τους γονείς τους , τους φίλους τους , αφού είναι υποχρεωμένοι κάθε μέρα να έρχονται σε επαφή με ανθρώπους που ενδεχομένως να έχουν κορονοϊό.
Θα πει κάποιος ότι αυτή είναι η δουλειά τους και είναι υποχρεωμένοι … ναι είναι υποχρεωμένοι αλλά ας σεβαστούμε αυτό που κάνουν .
Οι νοσοκομειακοί που κόλλησαν κορονοϊό , κόλλησαν κατά την διάρκεια της εργασίας τους , κόλλησαν γιατί κάποιοι από όλους εμάς , είπαμε ότι ... έλα δεν υπάρχει ο ιός ή και να υπάρχει δεν τρέχει τίποτα θα το περάσω .
Για να είμαστε δίκαιοι μπορεί και κάποιοι νοσοκομειακοί να πιστεύουν κάτι ανάλογο .
Αυτό όμως που θέλω να σας μεταφέρω , είναι την αγωνία , την ανησυχία , την προσφορά όλων των εργαζομένων στο νοσοκομείο Σπάρτης και Μολάων .
Τους εργαζόμενους στο ΕΚΑΒ που είναι αυτοί που μεταφέρουν στο νοσοκομείο τους ασθενείς που μπορεί να έχουν τον ιό .
Να σας θυμίσω ότι όλοι τους εργάζονται μήνες τώρα χωρίς καμία άδεια .
Να σας θυμίσω ότι και αυτοί έχουν οικογένειες .
Να σας θυμίσω και την ανησυχία των δικών τους ανθρώπων.
Παγκοσμίως βάσει στατιστικών ένας παρά πολύ μεγάλος αριθμός υγειονομικών αναπόφευκτα θα βρεθεί θετικός στον κορονοϊό .
Η μοναδική ελπίδα για εμάς , για τους εργαζόμενους στις υγειονομικές δομές , για τους δικούς μας ανθρώπους , είναι να στηρίξουμε αυτούς που είναι στη πρώτη γραμμή.
Μια έκφραση που έχει ειπωθεί κατά κόρον , αλλά εμείς εδώ στη Λακωνία έχει έρθει η σειρά μας να το αποδείξουμε .
Τελειώνοντας θέλω να πω ότι αυτές οι γραμμές γράφτηκαν , για τους εργαζόμενους σε όλες τις υγειονομικές δομές της Λακωνίας .
Δεν τις έγραψα για να φοβίσω , δεν τις έγραψα για να υποχρεώσω , αλλά τις έγραψα για να προβληματιστούμε όταν λέμε και γράφουμε για τα Νοσοκομεία και ειδικά της Σπάρτης .
Λάμπρος Λαμπρόπουλος
