ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΌ ΤΟ ΒΙΒΛΊΟ ΜΟΥ

ΜΑΘΑΙΝΟΝΤΑΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΤΟΠΟ ΜΟΥ "Βγαίνοντας λίγο πιο έξω από τη Μονεμβασια"

Η ΕΚΚΛΗΣΊΑ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΤΡΙΆΔΑΣ ΚΑΙ ΟΙ ΣΠΗΛΙΕΣ

Η εκκλησούλα αυτή βρίσκεται στον Αϊ Ιωάννη Μονεμβασίας, κοντά στο Καστράκι, στην ομώνυμη τοποθεσία Αγία Τριάδα.
Μπορεί κανείς να την επισκεφθεί, πηγαίνοντας στο Καστράκι και στο ύψος της παραλίας, να ακολουθήσει ένα βατό αγροτικό δρόμο προς τα δεξιά όπου θα τον βγάλει μετά από διαδρομή λίγων μέτρων στην εκκλησία. Μπορεί όμως να πάει στρίβοντας δεξιά στη διασταύρωση Αϊ Ιωάννη-"Κουλού" και ακολουθώντας ένα βατό αγροτικό δρόμο προς Χρανάπα, συνεχίζοντας αριστερά στην επόμενη διασταύρωση, θα τον βγάλει εκεί.
Η σημερινή εκκλησία είναι συνέχεια μιας παλαιότερης, που γύρω στα 1950, ανακαινίστηκε από κατοίκους της περιοχής, κυρίως Αϊ Γιαννιώτες και Αγγελωνίτες. Είναι η αγαπημένη εκκλησία των Αγγελωνιτών, αφού τα κτήματα της γύρω περιοχής ανήκαν ανέκαθεν στους ίδιους, γι αυτό την αγαπούν ιδιαίτερα και την τιμούν δεόντως του Αγίου Πνεύματος.
Δίπλα ακριβώς απ' την εκκλησία, στο δεξί μέρος όπως κατεβαίνουμε, κάτω απ' το Βράχο, υπάρχουν δύο μεγάλες σπηλιές και κάποιες μικρότερες. Δημιουργήθηκαν μάλλον από την καλλιτέχνιδα θάλασσα που κάποτε εισχωρούσε έως εκεί, μπορεί όμως κι από ανθρώπινα χέρια, τη Μυκηναϊκή Περίοδο.
Στις σπηλιές αυτές, στα χρόνια της Κατοχής, είχαν καταφύγει αρκετοί Υδραίοι καθώς και μερικοί Σπετσιώτες, οι οποίοι λόγω πείνας εξαναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τα νησιά τους και να εγκατασταθουν σ' αυτές για κάποια χρόνια. Έχω ακούσει αρκετές φρικτές- ανατριχιαστικές ιστορίες για το θέμα αυτό, από Αϊ Γιαννιώτες και Αγγελωνίτες. Είχαν δει εκεί ανθρώπους, άλλους πρησμένους στην κοιλιά και άλλους να πεθαίνουν λόγω ασιτίας. Πολλοί απ' αυτούς εξαναγκάζονταν να πουλούν στους Αϊ Γιαννιώτες και Αγγελωνίτες τα πολύτιμα τιμαλφή και αντικείμενα που είχαν φέρει μαζί τους απ' τα νησιά, με τα καΐκια τους, καθώς και τα λίγα ψάρια που ψάρευαν στην περιοχή, ανταλλάσσοντάς τα πολλές φορές με λίγο ψωμί και λάδι, τα οποία όμως και τα δύο αυτά ήταν δυσεύρετα την εποχή εκείνη, διότι από μαρτυρίες παλαιών, γύρω στο 1941 - 42 υπήρξαν δύο άστοχες γεωργικές χρονιές που λόγω ανομβρίας, δεν είχαν ακόμη ψωμί να φάνε ούτε και οι ντόπιοι. Μάλιστα από μαρτυρία του Χρήστου Σκάγκου (Μπούφα) την οποία είχε ακούσει από από τους δικούς του (γονείς, παππούδες και γιαγιάδες), ήταν τόσο η εξαθλίωση των ανθρώπων αυτών, που η μία γιαγιά του λυπήθηκε και πήρε στο σπίτι της, στον Αϊ Γιάννη, δύο ετοιμοθάνατες Σπετσιωτοπούλες αδερφές, φιλοξενώντας τις ως το τέλος της Κατοχής. Μάλιστα δέθηκαν μεταξύ τους τόσο στενά, που μετά την απελευθέρωση, οι δύο αυτές αδερφές φιλοξενούσαν πάντα τη γιαγιά στο σπίτι τους στον Πειραια, όπου είχαν εγκατασταθεί πλέον μόνιμα, όταν αυτή ανέβαινε "πάνω", γιατί δεν ξεχνούσαν ποτέ το καλό που τους είχε κάνει.
Λίγο πιο κάτω απ' την εκκλησία, κοντά στη λιμνούλα, πάνω στους βράχους και στο σκληρό πωρόλιθο, είναι λαξευμένες μερικές άλλες σπηλιές με τέτοιον τρόπο που ούτε ακόμη κι οι καλύτεροι ζωγράφοι θα μπορούσαν να τους μιμηθούν.
Τις χρησιμοποιούσαν κάτοικοι της Μυκηναϊκής Περιόδου, της αρχαίας Επιδαύρου Λιμηράς, αλλά ίσως και πιο σύγχρονοι άνθρωποι της γύρω περιοχής, για να εναποθέτουν εκεί τους νεκρούς τους, αφού αυτό έχει αποδειχτεί από έρευνες που έχουν γίνει εκεί τα προηγούμενα χρόνια (στις δεκαετίες 1930 και 1950).
Επίσης ΒΑ της εκκλησίας (προς Καστράκι) στη θέση Βαμβακιά, την ίδια περίοδο έχουν βρεθεί από ανασκαφές και άλλοι τάφοι, στο σημείο όπου διέρχεται ο σημερινός αγροτικός δρόμος της Αγίας Τριάδας. Ακόμη 1-2, ακριβώς δίπλα απ' τη διασταύρωση του κεντρικού δρόμου για Γέρακα με τον αγροτικό προς Καστράκι.
Είναι μία περιοχή με μεγάλη ιστορία, που έχει κρυμμένα στα σπλάχνα της τα κόκαλα άπειρων νεκρών. Αυτός ίσως ήταν και ο λόγος για τον οποίο αυτοί που κατασκεύασαν πριν πολλά χρόνια την εκκλησία αυτή, φυτεύοντας και στη αυλή της τα δύο τεράστια και όμορφα κυπαρίσσια, το έκαναν φαίνεται προς ένδειξη πένθους και σεβασμού, τόσο για τους άτυχους Υδραίους της Κατοχής όσο και για τους αρχαίους κάτοικους της περιοχής, που εκτός των άλλων πολιτιστικών μνημείων που μας άφησαν στο Καστράκι, μας έκαναν ακόμη ένα τελευταίο μεγάλο και ανεκτίμητο δώρο, τους ίδιους τους τάφους τους για να τους θυμόμαστε και να τους ευγνωμονούμε εσαεί γι αυτά που μας πρόσφεραν.

Νικόλαος Αργείτης