ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΌ ΤΟ ΒΙΒΛΊΟ ΜΟΥ

ΜΑΘΑΙΝΟΝΤΑΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΤΟΠΟ ΜΟΥ "Βγαίνοντας λίγο πιο έξω από τη Μονεμβασιά"

Ο ΠΥΡΓΟΣ ΤΗΣ ΒΑΣΙΛΟΠΟΥΛΑΣ

Ο μισογκρεμισμένος αυτός Πύργος βρίσκεται στην περιοχή της Παντάνασσας, στη θέση Πετριτάρια, που τα προηγούμενα χρόνια πλησίον του Πύργου αυτού περνούσε το μονοπάτι που ένωνε τη Μονεμβασιά με τα Λιρά και την Παντάνασσα και κατ'επέκταση με Νεάπολη, το οποίο είχα διαβεί κι εγώ όταν ήμουν μικρός.
Σήμερα είναι προσβάσιμος με τα πόδια ή με αγροτικό αμάξι μόνο απ' την πλευρά της Γερμάνας ή Παντάνασσας, μέσω του Αι Θανάση, όπου υπάρχει αγροτικός δρόμος και φθάνει σχεδόν δίπλα στον Πύργο, όπου μάλιστα εκεί δίπλα υπάρχει κι ένα σπιτάκι φτιαγμένο πάνω σε ένα δέντρο, από κάποιον ονόματι Κωνσταντινάκο.
Πλησιάζοντας κάποιος κοντά, διαπιστώνει ότι ο Πύργος είναι οικοδόμημένος σχεδον πάνω σε έναν Βράχο, στην κόψη ενός γκρεμού, που προξενεί δέος και ίλιγγο το κοίταγμα κάτω απ' αυτόν.
Λέγεται ότι τον έφτιαξε η κόρη του Βυζαντινού Αυτοκράτορα Ανδρόνικου Β! του Παλαιολόγου, την οποία είχε στείλει ο ίδιος εκεί προκειμένου να αναρρώσουν στο υγιεινό κλίμα της Περιοχής τόσο αυτή όσο και τα δυο παιδιά της, που έπασχαν από κάποια σοβαρή ασθένεια, ίσως φυματίωση.
Η πραγματικότητα όμως είναι ότι τουλάχιστον η Περιοχή ήτο κατωκημένη από τα χρόνια της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας και μετέπειτα, απ' την οποία πέρασαν πολλοί Μπέηδες και Αγάδες καθώς και άνθρωποι που είχαν αρχηγικό και επιφανή ρόλο στην Περιοχή, που ο Πύργος παρείχε ασφάλεια τόσο σε αυτούς όσο και στις οικογένειές τους και στους υπηρέτες.
Παρόμοιοι πύργοι όμως υπάρχουν και σε άλλα μέρη της περιοχής μας όπως: Κουλέντια ( Αραπάκη), Φούτια ( Βαβίλη ), Αι Στέφανο κ. α. που αυτό από μόνο του αποδεικνύει ότι τους έχτιζαν μόνο σε ασφαλή και γόνιμα μέρη, εκεί που υπήρχαν άφθονα νερά. Στα Βυζαντινά όμως χρόνια, φαίνεται ότι ο Πύργος αυτός ίσως χρησιμοποιήθηκε και σαν παρατηρητήριο.
Σήμερα ο Πύργος, αν και λαβωμένος απ' το διάβα του χρόνου κι τις ενέργειες κάποιων συλητών (κλέφτες ιερών κειμηλίων), παραμένει ακλόνητος με τις πολεμότρυπες (τυφεκιοθυρίδες) πάνω στα τοιχία του έτοιμες να πυροβολήσουν και να απωθήσουν κάθε επίδοξο κατακτητή.
Το βλέμμα του στραμμένο συνεχώς όχι πλέον προς το παλιό μονοπάτι αλλά προς του Μπατσάκη τα μαντριά, τη "Ράχη του Αντώνα" και την κοίτη του πυκνοδασωμένου Ρέματος, παρατηρώντας συνεχώς μήπως και έλθει κάποιος κακόβουλος άνθρωπος και προξενήσει ζημιά στις εναπομείνασες πηγές, στις λιγοστές και κενές σχεδόν στέρνες καθώς και στο Ρέμα, που δε θυμίζει σε τίποτε τις παλιές εκείνες ημέρες που το βουητό των γάργαρων νερών του έσμιγε με το κελάηδημα της πέρδικας, του αηδονιού και του κότσυφα, λες και ήθελαν όλα μαζί με αυτόν τον τρόπο να συνθέσουν και να εκτελέσουν την καλύτερη μουσική μελωδία, προκειμένου να ρίξουν λίγο βάλσαμο στην ψυχή των παιδιών της άτυχης αλλά συνάμα και ηρωικής εκείνης Βασιλοπούλας.

Νικόλαος Αργείτης