Γράφουν: Γιάννης Τσαρκαλής,
Έφη Γούσγουλα,
Κατερίνα Δούβρη

 

Για τις ανάγκες της σημερινής συνάντησης για την «Κοινωνία του Αύριο» φορέσαμε αθλητικά παπούτσια και προετοιμαστήκαμε κατάλληλα για να υποδεχθούμε στα γραφεία μας, για μια συνέντευξη εφ’ όλης της ύλης, τον Γιώργο Κουλόγιαννη, αθλητή υπερμαραθωνίων αποστάσεων και πρόεδρο του συλλόγου «Σπαρτιάτες Δρομείς». Συζητήσαμε για το «δρομικό κίνημα», όπως έχει αποτυπωθεί στην αθλητική ατζέντα, το σωματείο, που διαγράφει εξαιρετική πορεία, τη σχέση της Σπάρτης και των συμπολιτών μας με τον αθλητισμό, σαν τρόπο ζωής και σκέψης και τις ευκαιρίες, που μπορούν να δημιουργηθούν προς όφελος της πόλης και του νομού μας.  

 

Πότε συστάθηκε η ομάδα και ποιος ήταν σκοπός ίδρυσης;

Το σωματείο συστάθηκε το 2015. Η αρχική σκέψη για την ίδρυση ενός δρομικού σωματείου, που να εξυπηρετεί το μαζικό αθλητισμό, δηλαδή τον αθλητή της καθημερινότητας και όχι του υψηλού αθλητισμού, έχει ξεκινήσει από το 2012. Ζυμώθηκε  σιγά σιγά και το 2015 ιδρύθηκαν οι Σπαρτιάτες Δρομείς ως σύλλογος.

Υπήρχε εξαρχής ενδιαφέρον για συμμετοχή; Γιατί απ’ ότι ξέρουμε το δρομικό κίνημα έχει εξαπλωθεί πάρα πολύ στη Σπάρτη.

Ναι. Το μεγάλο «άνοιγμα» προς τα δρομικά ουσιαστικά ξεκίνησε μετά την ίδρυση του συλλόγου, που παρουσιάστηκαν και κάποιοι προπονητές, όπως ο Γιάννης Δημόπουλος. Τα παιδιά άρχισαν να προπονούνται σωστά, όχι μόνο να βγαίνουν στον δρόμο, αλλά να κάνουν σωστή προετοιμασία με κάποιους αγώνες-στόχους. Βασικός στόχος σχεδόν για όλους τους Σπαρτιάτες Δρομείς ήταν η υπεραπόσταση του Σπάρταθλον και αυτό ήταν ένα καλό κίνητρο, ώστε όλοι να μπαίνουν σε μια διαδικασία και ο ένας με τον άλλον να μεταλαμπαδεύει την γνώση του και την εμπειρία του στις υπεραποστάσεις

 

Έχετε κόσμο στον σύλλογο, ο οποίος δεν τρέχει, αλλά ουσιαστικά σας στηρίζει; Σας βλέπουμε όταν γίνονται αγώνες πόσο υποστηρικτικοί και ενωμένοι είστε μεταξύ σας.

Συνήθως, είναι οι συγκυρίες, δηλαδή, αν τρέχουν οι άντρες, οι γυναίκες στηρίζουν και όταν τρέχουν οι γυναίκες, στηρίζουν οι άντρες- γενικότερα υπάρχει ένα κλίμα οικογενειακό και το δέσιμο μεταξύ μας είναι απίστευτο. Ειδικά στους αγώνες είναι το κάτι άλλο.

Πόσα είναι τα μέλη του συλλόγου και ποιες είναι οι ηλικίες;

Αυτή τη στιγμή έχουμε γύρω στα 160 μέλη. Υπήρχαν από την ίδρυση του συλλόγου κάποια άτομα που σιγά- σιγά αποστασιοποιήθηκαν. Ουσιαστικά ενεργά μέλη είμαστε γύρω στα 100.

 

Είναι όλα τα μέλη από την περιοχή της Σπάρτης;

Το 80% είναι από την περιοχή της Σπάρτης, αλλά είναι και κάποια άτομα που μένουν στην Αθήνα και έχουν σχέση με τη Σπάρτη. Επίσης έχουμε παιδιά οι οποίοι έχουν καταγωγή από την Πάτρα, όπως είναι η Γεωργία Λαλιώτη που θα είναι και στο Σπάρταθλον φέτος, η οποία, με το που της είπαμε «εσύ είσαι Σπαρτιάτισσα, δεν μας κάνεις την τιμή να γίνεις μέλος της ομάδας μας;», μας είπε ότι είναι τιμή για εκείνη. Ο Balazs Simonyi, επίσης, είναι Ούγγρος και ήθελε από μόνος του να έρθει- έχει συμμετάσχει σε 6 Σπάρταθλον ως τώρα. Επίσης , η Φινλανδέζα Noora Honkala σπουδαία υπερμαραθωνοδρόμος,που ζει στη Νοτια Λακωνία και άλλοι.

 

Ποια είναι τα κριτήρια για να συμμετάσχει κάποιος στο σύλλογο;

Να έχει τη διάθεση να σηκωθεί από τον καναπέ, αν έχει τη διάθεση να σηκωθεί από τον καναπέ, να βελτιώσει τη ζωή του, είμαστε ανοιχτοί. Εγώ προσωπικά απείχα 16 χρόνια από τα αθλητικά. Είχα φτάσει γύρω στα 90 κιλά, (αυτή τη στιγμή είμαι 70), κάπνιζα. Από το 2016 άλλαξε η ζωή μου. Πρότυπο αθλητικής καρδιάς, λέει και ο κ. Μιχελόγγονας, ο γιατρός που μας παρακολουθεί. Το βασικό είναι ότι ήθελα να αλλάξω ζωή και πιστεύω το κατάφερα και κάπως έτσι σκέφτονται όλα τα παιδιά που συμμετέχουν στην ομάδα μας.

Άρα μπορεί οποιοσδήποτε, αρκεί να έχει τη διάθεση να αλλάξει τον τρόπο που ζει. 

Δεν είναι όλοι για υπερμαραθωνίους, αλλά στο σύλλογο μπορεί να συμμετάσχει ο οποιοσδήποτε, αρκεί να έχει διάθεση να τρέξει και να συμμετέχει στις εκδρομές που πάμε, γιατί υπάρχουν και άλλοι αγώνες, δηλαδή πέρα από ένα μαραθώνιο υπάρχει και το 5k (πεντάρι) που είναι για όλους.

 

Πώς συντηρείται η ομάδα; Δέχεστε χορηγίες, είτε κρατικές είτε ιδιωτικές, υπάρχει κάποια συνδρομή για τα μέλη;

Μόνο με συνδρομές.

Υπάρχει κρατική βοήθεια;

Δεν είμαστε σωματείο ομοσπονδίας, οπότε αυτή τη στιγμή δεν δικαιούμαστε επίσημη επιχορήγηση από το κράτος. Γίνονταν κάποιες προσπάθειες να συσταθεί μια ομοσπονδία υπεραποστάσεων, αλλά ούτως ή άλλως εμείς δεν κάνουμε πολιτική.

Φέτος με τον αγώνα του Sparta City Ultra από τις συνδρομές υπήρχε ένα απόθεμα ικανοποιητικό για να καλύψουμε κάποια έξοδα που προέκυψαν.

Δεν υπάρχουν χορηγοί;

Όσον αφορά τους χορηγούς, όταν έχουμε κάποιον αγώνα, συνήθως, προσεγγίζουμε ανθρώπους που μας έχουν πει ήδη ότι «παιδιά να μας έχετε υπόψη σας» και πραγματικά φέτος «άκουσα πολλά»- και δεν το περίμενα- τα περισσότερα που έχω ακούσει σαν πρόεδρος, γιατί δεν τους είπα (για χορηγία). Και λέω βρε παιδιά συγγνώμη, δεν μπορώ να βγω πόρτα-πόρτα και να αρχίζω να ζητάω, το θεωρώ πλιάτσικο, αν και υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που ενδιαφέρονται πραγματικά για την ομάδα και βοηθούν, όπως μπορούν, κάθε φορά. Εμείς, όμως, δεν είναι καλό να βγαίνουμε και να χτυπάμε την πόρτα και να ζητάμε συνέχεια, δηλαδή «στηρίξτε μας» ή «δώστε μας». Αυτό είναι το σημαντικότερο αυτής της συνέντευξης, να πούμε στον κόσμο ότι είμαστε εδώ για όλους, όποιος θέλει να βοηθήσει, μπορεί!

 

Έχετε κοινό πρόγραμμα εκπαίδευσης για όλα τα μέλη; Η εκπαίδευση περιλαμβάνει -εκτός από το αθλητικό κομμάτι- γνώσεις πρώτων βοηθειών κτλ;

Ήταν μία δράση που την είχε ξεκινήσει το προηγούμενο Συμβούλιο, να εκπαιδευτούμε στον τομέα της διάσωσης και των πρώτων βοηθειών. Δεν ήμουν στο Συμβούλιο, όταν ξεκίνησε. Νομίζω ότι έχει γίνει μια φορά γύρω στο 2018 με 2019 με κάποιον εκπαιδευτή. Τα μέλη είναι ελεύθερα να έχουν το δικό τους προπονητή, δεν έχουμε εμείς κάποιον δικό μας. Καθένας εκπαιδεύεται ατομικά- αν μπορεί να διαθέσει και χρήματα. Σπάνια θα τρέξει κάποιος από μόνος του, δηλαδή να πειστεί και να κάνει «χιλιάρια» κάθε μέρα και να είναι μόνος του, χωρίς προπονητή, Συνήθως, αποθαρρύνεται και από τους άλλους για ευνόητους λόγους. Δηλαδή, εάν δούμε ότι ξεκινάς το τρέξιμο και κάνεις τα δικά σου θα σου πούμε «ρε συ, πρόσεξε λίγο γιατί μπορεί να σου βγει σε κακό».

Ποιοι είναι οι αγώνες που διοργανώνει η ομάδα και σε ποιους άλλους συμμετέχει; Γιατί ξέρουμε κάποιους βασικούς, δεν τους ξέρουμε όλους, είναι πάρα πολλοί.

Ούτε εμείς τους ξέρουμε όλους! Είναι πολλοί και δεν υποστηρίζονται, εμείς είμαστε ερασιτέχνες, έχουμε και τις επαγγελματικές μας υποχρεώσεις. Π.χ. σήμερα, άφησα τη δουλειά μου για να έρθω εδώ και θα ξαναπάω μετά. Άρα το να υποστηρίξεις 30-40 αγώνες μέσα σε ένα χρόνο εκ των πραγμάτων δεν γίνεται. 

Παρόλα αυτά ποιοι είναι οι βασικοί αγώνες και πού συμμετέχετε;

Η συμμετοχή μας είναι σε αρκετούς αγώνες- να πούμε τώρα τους δικούς μας. Είναι ο γύρος της Σπάρτης 5 και 10 χιλιομέτρων, το Sparta City Ultra, που μένει να δούμε τι θα γίνει με την Παλαιολόγου και αν θα προκύψει νέα διαδρομή. Συμμετέχουμε στους αγώνες των Αθάνατων που είναι η Τρίπολη-Σπάρτη-Καλαμάτα. Το Κρόνιο πέρασμα που είναι στον Άγιο Πέτρο, μπαίνει στη Βαμβακού και λίγο στη Λακωνία, η Ωραία Ελένη, που ο πρώτος αγώνας έγινε πέρυσι, ο Παλαιολόγειος Δρόμος. Σίγουρα, ξεχνάω. Το Σεπτέμβρη, πέρα από το Σπάρταθλον, που κρατούσαμε κάποιους σταθμούς, εθελοντικά, δεν μας έχει ζητηθεί κάτι για φέτος.Γενικά συμμετέχουμε σε αγώνες που γίνονται εντός του Νομού μας

Το Spartan Race;

Στο Spartan Race όχι, δεν έχουμε εμπλοκή, σαν άτομα μόνο βοηθάμε κάποιους ανθρώπους, δεν μας έχει ζητηθεί σαν σύλλογος ποτέ. Τώρα υπάρχει στα σκαριά μήπως γίνει κάποιος αγώνας στα πλαίσιά του. Έχουμε πει ότι μπορούμε να βοηθήσουμε σαν σύλλογος, αλλά δεν έχουμε κάποια συζήτηση περαιτέρω. Γενικά, είμαστε ανοιχτοί για ό,τι γίνεται στη Σπάρτη, αλλά λέμε ότι για να είναι κάτι καλό, πρέπει να είναι λίγο στοχευμένο και όχι πολύ «άνοιγμα», δηλαδή όχι πολλά. Τα πολλά κουράζουν και δεν μπορείς να τα κάνεις και καλά, σίγουρα.

Ευτυχώς όμως είστε και πολλοί και κάτι γίνεται.

Είμαστε οικογένειες και δεν υπάρχει εύκολα ο χρόνος. Συνήθως, για να στηθούν αυτά χρειάζεται μεγάλους ανθρώπους, που να έχουν αποχωρήσει από την εργασία τους, να είναι δραστήριοι σαν άτομα, ώστε να μπορούν να «τρέχουν» καταστάσεις και τηλέφωνα και τα κοινωνικά.

Άρα μπορεί να συμμετάσχει και ένας άνθρωπος, ο οποίος μπορεί να βοηθήσει στο κομμάτι αυτό και να μην είναι αθλητής

Σαφώς, σαφώς. Και αυτό είναι η ευκαιρία της συνέντευξης- είναι ένα κάλεσμα-άνοιγμα προς όλο τον κόσμο της Σπάρτης, ότι όποιος επιθυμεί είτε σαν εθελοντής στις δράσεις του συλλόγου, είτε σαν μέλος να συμμετάσχει. Δεν είναι ανάγκη να τρέχει κάποιος για να είναι στο Διοικητικό Συμβούλιο. Αρκεί να έχει διάθεση να βοηθήσει, να «τρέξει» καταστάσεις και να αγαπάει αυτό που κάνει.

Ποιες είναι οι προϋποθέσεις συμμετοχής όσον αφορά τις δικές σας διοργανώσεις; Δηλαδή, έρχεται κάποιος τώρα και λέει θα γίνω μέλος του συλλόγου και θέλω να συμμετέχω στον αγώνα τον τάδε που είναι σε 1-2 μήνες. Τι προϋποθέσεις πρέπει να πληροί; Πώς ξεκινάει όλο αυτό;

Το είπαμε και πριν ότι εμείς δεν μπορούμε να πούμε σε κάποιον «έλα μπες και τρέξε» ή «όχι, μην μπαίνεις να τρέξεις». Αν δεν πληροί τις προϋποθέσεις προσπαθούμε στο «μιλητό» να του το πούμε, «βρε συ δεν είσαι έτοιμος». Ή έρχονται πολλοί και λένε τι πρέπει να κάνω; Είχαμε ένα πρόσφατο παράδειγμα με μια πολύ φίλη, η οποία είναι στα 45 τώρα και ξεκίνησε, έκανε το πεντάρι της σιγά σιγά, με ρώταγε και μένα και άλλους δύο-τρεις που έχουν κάνει και Σπάρταθλον κλπ. και έφτασε να κάνει τον Παλαιολόγειο (22km) επιτυχώς! Την άλλη μέρα ήταν άψογα, ούτε πιασμένη, ούτε τίποτα δηλαδή. Άρα πάει ο ένας με τον άλλον και χτίζεται αυτό.

Άρα για να λάβει μέρος στις διοργανώσεις που κάνετε εσείς θα πρέπει να είναι μέλος για κάποιο διάστημα;

Οποιοσδήποτε μπορεί να λάβει μέρος. Για να μπορέσει να λάβει μέρος, όμως, θα πρέπει να είναι προπονημένος, να είναι έτοιμος. Δεν είναι ανάγκη να είναι μέλος για να τρέξει σε αγώνα που θα στήσουν οι Σπαρτιάτες Δρομείς.

Έρχονται από άλλα μέρη για να συμμετάσχουν;

Ναι. Πολλοί αθλητές μεμονωμένοι ή οργανωμένα έρχονται στους αγώνες μας.Στο Γύρο της Πόλης το 2019 είχαμε 600 συμμετοχές.Στο Sparta City Ultra είχαμε συμμετοχές από Αγγλία,Σουηδία,Ουγγαρία κλπ.Πολλές φορές, επειδή, τώρα, λόγω κορονοϊού, δεν έχουμε κάνει το γύρο της Σπάρτης για δεύτερη χρονιά, μας λένε Καλαματιανοί, Αργείτες κλπ. «ρε παιδιά…» και εμείς τους απαντάμε ότι δεν είναι εύκολο να στηθεί. Εμείς έχουμε ένα «καλό», αλλά είναι κακό σαν διοικητικό συμβούλιο: θέλουμε όλοι να τρέχουμε και δυσκολευόμαστε στο ποιος θα στήσει το event.

Έχετε μια συγκεκριμένη στιγμή σαν ομάδα για την οποία είστε ιδιαίτερα υπερήφανοι;

Σε κάθε αγώνα, αυτό που είπαμε και στην αρχή, νιώθω την έννοια της οικογένειας. Την πραγματική έννοια της οικογένειας. Αν έχει ο άλλος το δικό του αθλητή που τρέχει, ό, τι χρειαστεί, οποιοσδήποτε από τους αθλητές, ακόμα και από τους άλλους αθλητές, άλλων ομάδων, τρέχουμε να βοηθήσουμε.

 

Μια συγκινητική στιγμή;

Μάλλον με τη σκυταλοδρομία που κάναμε, γιατί κάποια στιγμή είπαμε σαν Σπαρτιάτες -και αυτό είναι που πρεσβεύουμε, θέλουμε την πατρίδα μας, τη Σπάρτη μας πιο ψηλά- κάτι έπρεπε να κάνουμε. Αφού δεν μπορέσαμε με τον κορονοϊό (να οργανώσουμε επισήμως κάτι), είπαμε να το πάμε με ιδιωτική πρωτοβουλία και «άμα βρεθούμε σε φυλακή/εισαγγελέα βρεθήκαμε!». Δεν ανακατέψαμε κανέναν για να μην υπάρχει πρόβλημα που να γυρίσει μπούμερανγκ σε κάποιον πολιτικό φορέα, τυπώσαμε, λοιπόν, τις μπλούζες μας «2.500 χρόνια Σπάρτη – Θερμοπύλες» και το απόγευμα που έγινε η εκδήλωση του Δήμου για την επέτειο, ξεκινήσαμε και φτάσαμε σε 36 ώρες στις Θερμοπύλες. Όταν φτάναμε είχε 40 βαθμούς θερμοκρασία. Ήμουν έτοιμος να βάλω τα κλάματα, γιατί ήταν σχεδόν όλος ο σύλλογος, γύρω στα 45-48 άτομα, πραγματικά σαν οικογένεια, και όλοι ήταν υπερήφανοι που το κάναμε αυτό το πράγμα. Για μένα, είναι από τις κορυφαίες στιγμές, αλλά το βλέπω και σε κάθε αγώνα στο πώς τρέχουν όλα τα παιδιά να εξυπηρετήσουν αυτό το δρομικό κίνημα, αυτή την ιδεολογία, γιατί ιδεολογία είναι. Και ο άλλος λέει «κοίτα τους, τρέχουν σαν τους παλαβούς»… 

Μα ο κάθε σύλλογος αγαπάει αυτό που διαλέγει να κάνει και αλίμονο αν στη Σπάρτη δεν υπήρχε και αθλητική ομάδα! Ποια είναι η εμπειρία σας και τι αποκομίζετε κάθε φορά από τη συναναστροφή με αθλητές και φορείς του εσωτερικού και του εξωτερικού; 

Η αλήθεια είναι ότι ειδικά το Sparta City Ultra ήταν ένα μεγάλο σχολείο για το Σύλλογο, γιατί είχαμε την υπόνοια ότι η Φινλανδέζα Noora Honkala, που είναι μέλος του συλλόγου μας, θα πήγαινε για να καταρρίψει το φινλανδικό ρεκόρ του εξαώρου και του δωδεκαώρου, το οποίο και κατάφερε. Για να πιστοποιηθεί, όμως, το ρεκόρ έπρεπε να έχουμε όλη τη διαδικασία: πιστοποιημένη διαδρομή, έγκριση από τον ΣΕΓΑΣ, ο οποίος είναι ουσιαστικά για τις υπεραποστάσεις (αφού δεν υπάρχει άλλη ομοσπονδία υπεραποστάσεων είναι ο ΣΕΓΑΣ η επίσημη ομοσπονδία), την έγκριση της εκδήλωσης ότι είναι πιστοποιημένη διαδρομή, ότι πληροί τα κριτήρια- είχαμε απινιδωτές, γιατρούς σε 24ωρη βάση (δηλαδή τρεις γιατρούς). Είχαμε ένα ασθενοφόρο standby και είχαμε και τον ΕΟΚΑΝ, τον Εθνικό Οργανισμό Καταπολέμησης Ντόπινγκ , ο οποίος έπρεπε να πάρει δείγμα από τον κάθε αθλητή που θα έκανε ρεκόρ, ώστε να πιστοποιηθεί το ρεκόρ. 

Όλα αυτά ήταν μια διοργάνωση στο 100%. Αλλά, μάθαμε πολλά, γιατί ήρθαν αθλητές από την βρετανική ομάδα του Σπάρταθλον, το British Spartathlon Team, οι οποίοι έμειναν πολύ ευχαριστημένοι από την εκδήλωση, παρά την καθυστερημένη προκήρυξη τη διοργάνωσης. Και από Ουγγαρία, Σουηδία, Δανία, είχαμε δηλαδή αρκετές συμμετοχές και καλό «στήσιμο» για ένα τόσο σύντομο διάστημα.

Άρα αυτό ουσιαστικά που αποκομίζετε από όλη αυτή την ιστορία είναι…

Υπάρχει μια φιλοσοφία για δράσεις και αναζήτηση. Δηλαδή θεωρούμε ότι οι υπερασποστάσεις είναι ένα mental πράγμα, μέσα από το οποίο βρίσκεις τον εαυτό σου πρώτα από όλα, αν δεν βρίσκεις τον εαυτό σου δε βγαίνει προς τα έξω ούτε η απόδοση στο να τερματίσεις έναν τέτοιο αγώνα. Μου ήρθε στο μυαλό ο Κούρος ο Γιάννης, που λέει ότι «την προπόνησή μου μπορεί να την “βγάλει” οποιοσδήποτε, στον αγώνα δεν μπορεί να με ακολουθήσει κανένας». Ο αγώνας είναι κάτι άλλο. Μπαίνεις μέσα και θέλεις να νικήσεις τον εαυτό σου, να ταπεινώσεις τον εαυτό σου. Κάπως έτσι είναι και η ζωή μας, όταν θέλεις να πετύχεις κάτι θα υπομείνεις, θα το παλέψεις, θα ξεπεράσεις δυσκολίες, αρκεί να υπάρχει στόχος. Άμα δεν υπάρχει στόχος, δεν υπάρχει κίνητρο.

Άρα και οι αθλητές από το εξωτερικό έχουν μια κοινή φιλοσοφία, όπως εσείς;

Έτσι. Και θέλουν να νιώσουν το σπαρτιατικό πνεύμα, όταν έρχονται σε εμάς και μας βλέπουν σαν αυτούς, μας θαυμάζουν. Και πάλι άκουγα χθες για τους Ιάπωνες, όταν πήρε το πρώτο του μετάλλιο ο Morikawa, το έβαλαν σε ένα αθλητικό μουσείο στην Ιαπωνία και όλοι οι Ιάπωνες πριν έρθουν στην Ελλάδα για το Σπάρταθλον περνάνε και το προσκυνούν. Σου σηκώνεται η τρίχα.

 

Λοιπόν -και αυτό είναι πολύ βασικό- πώς μπορεί να συμβάλει ο αθλητισμός στην τουριστική ανάπτυξη και προβολή της πόλης μας; Τι έχετε δει όλα αυτά τα χρόνια; 

Βήμα για συζήτηση… Είχαμε προ κορονοϊού στα σκαριά να γίνει ένας αγώνας, ημιμαραθώνιος και μαραθώνιος της Σπάρτης. Το Brand Name της Σπάρτης είναι από τα μεγαλύτερα που υπάρχουν διεθνώς και σκοπός ήταν να έχουμε μια διαδρομή, αρχή της άνοιξης, να υπάρχει ένας αγώνας που να φέρνει κόσμο. Είχαμε μιλήσει με αθλητικούς μάνατζερ που γνωρίζουν tour operators και μπορούσαν να φέρουν κόσμο γι’ αυτό το γεγονός. Ήρθε, όμως, ο κορονοϊός κι αυτό έμεινε πίσω. Πιστεύουμε ότι θα γίνει κάποια στιγμή, ότι θα προχωρήσει. Το αντικείμενο «αθλητικός τουρισμός» είναι νομίζω το δεύτερο αναπτυσσόμενο είδος οικονομικά αυτή τη στιγμή, το ξέρουμε. Δεν είναι ο σκοπός μας να γίνουμε εμείς πλούσιοι, αλλά να βελτιώσουμε το βιοτικό επίπεδο της πόλης από το δικό μας μετερίζι. Γιατί μια οικογένεια στην Αθήνα που βλέπει ότι γίνονται πράγματα στην πόλη του, θεωρώ ότι θα πάρει την οικογένεια (και θα γυρίσει), θα βρει τη δουλειά του, θα έχει ασχολίες, δράσεις για τα παιδιά του.

Αυτό που μπορεί να «πουλήσει» βασικά η Σπάρτη είναι ο αθλητισμός;

Και ο αθλητισμός. Επειδή έχω σχέσεις- μεγάλωσα ουσιαστικά μέσα στο Σπαρτιατικό στο στίβο- θεωρώ ότι λείπουν οι υποδομές. Λείπουν αρκετά πράγματα για να μπορέσεις να το στηρίξεις. Το να φέρεις κάτι και να είναι μισό… Το θέμα είναι να τους έχεις ευχαριστημένους και να μην εκτεθείς. Βέβαια, υπάρχουν αγώνες, όπως το Sparta City Ultra -και το λέω γιατί ακούσαμε κάποιες κουβέντες ότι έγινε χειμώνα και τα μαγαζιά δεν μπορούσαν να εξυπηρετηθούν- ήρθαν γύρω στους 200 ανθρώπους. Από τους οποίους τουλάχιστον οι 100 έμειναν εδώ. Ε, 100 ανθρώπους στις 19 Φλεβάρη, δεν νομίζω ότι τους έχεις. Αν αυτοί οι 100, λοιπόν, γίνουν 500 (γιατί ο αγώνας θέλει δροσιά, δεν θέλει πολλή ζέστη, είναι κατάλληλος αυτός ο καιρός για να γίνουν αυτοί οι αγώνες), θεωρώ ότι, σε μια «νεκρή περίοδο» της πόλης, μπορείς να το στήσεις και να βοηθήσεις την πόλη.

Συνεργάζεστε με άλλες αθλητικές ομάδες είτε του νομού μας, είτε εκτός αυτού;

Ναι, ας πούμε ο μαραθώνιος που θα κάναμε, το Sparta Marathon, για το οποίο είχαμε κλείσει και domain names για site κτλ, αλλά λόγω κορονοϊού έμειναν… Εκεί λέγαμε ότι είναι και τα σωματεία στίβου της περιοχής, ο Σπαρτιατικός Γ.Σ. και ο Φιλαθλητικός, ώστε να υπάρχει σαν «άνοιγμα» για την νεολαία ότι δεν είναι ο μαζικός αθλητισμός μόνο. Υπάρχει εξέλιξη, υπάρχει στίβος, αλλά δεν υπάρχουν εγκαταστάσεις, δεν υπάρχει βοήθεια. Εμείς οι δρομείς φοράμε ένα ζευγάρι παπούτσια και τρέχουμε όπου να’ ναι, ο στίβος όμως, ο υψηλός αθλητισμός θέλει βοήθεια. Αυτό θέλουμε να κάνουμε και μεις, γιατί αν από αυτό έχουμε έσοδα θα βοηθηθούν και τα σωματεία. 

Σε έναν αγώνα δρόμου προϋπόθεση για τον τερματισμό είναι μόνο η καλή φυσική κατάσταση;

Όχι, η πνευματική κατάσταση είναι εξίσου σημαντική. Σίγουρα και η φυσική, αλλά σε έναν αγώνα ένα ήσυχο πνεύμα, ακόμα και ελλιπώς προετοιμασμένο, θα τερματίσει. Πνευματικά πρέπει να διαθέτει πίστη. Πίστη στον εαυτό του. 

Ποιο είναι το μήνυμα που θέλετε να στείλετε σε παιδιά που θέλουν και ονειρεύονται να ασχοληθούν με τον αθλητισμό και συγκεκριμένα με το τρέξιμο;

Να διαχωρίσουμε ότι δεν είναι οι υπεραποστάσεις το ζητούμενο. Επειδή κρύβονται κάποιες υπερβολές πίσω από αυτό το πράγμα- μπορεί όλοι οι άνθρωποι να μην είναι «κατασκευασμένοι» γι’ αυτό το πράγμα, δεν μπορούν να κάνουν όλοι υπεραποστάσεις. Υπάρχουν καρδιαγγειακά συστήματα, μυϊκά συστήματα, μυοσκελετικά γενικότερα που θα πρέπει ο κάθε άνθρωπος να έχει πάρει πρώτα διαπιστεύσεις από τους γιατρούς ότι μπορεί να κάνει κάτι «μεγαλύτερο». Ακόμη και για μικρές αποστάσεις θα πρέπει όλοι να κάνουμε τις εξετάσεις μας ότι είμαστε υγιείς και κατάλληλα προετοιμασμένοι γι’ αυτό.

Οπότε, για να εμπνεύσουμε λέμε ότι «είναι αμαρτία να έχεις γεράσει χωρίς να νιώσεις τη δύναμη του σώματός σου». Αυτό το πράγμα μας πρεσβεύει και το λέμε πολύ μεταξύ μας. Είμαστε 45- 50 χρονών και νιώθουμε 20. Εάν αυτό δεν είναι νίκη για τη ζωή μας, τότε τι;

Έχετε ανθρώπους που ήρθαν με ένα στόχο μεταγενέστερο, ας πούμε «να χάσω κιλά» ή «να γίνω fit», «είμαι τελείως άνθρωπος του καναπέ, αλλά θέλω να αλλάξω τη ζωή μου. Νιώθω ότι σαπίζω»;

Θα πω και το όνομα. Είναι ο Βασίλης ο Γλεντζές, ο γιατρός ο ουρολόγος, ο οποίος όταν τον γνώρισα πρέπει να ήταν γύρω στα 110 κιλά και πρέπει να είχε χάσει γύρω στα 15 κιλά ήδη όταν ξεκίνησε. Αυτή τη στιγμή είναι εβδομήντα κιλά και μου λέει «Γιώργο κάτι πρέπει να κάνω γιατί δεν πάει άλλο κάτω». Ο Βασίλης έχει κερδίσει πραγματικά τη ζωή του την τελευταία πενταετία. Ισορροπία στην οικογένειά του, δηλαδή στις σκέψεις και στις κινήσεις του, σε όλα, μου το λέει ο ίδιος. Και όχι μόνο, είναι πολλά άτομα και στην Καλαμάτα ας πούμε, έχουμε ανθρώπους… Εγώ θεωρώ ότι οι μισοί άνθρωποι στο Σπάρταθλον έχουν ξεκινήσει από τον καναπέ, δεν ήταν γεννημένοι αθλητές να πούνε «πάμε να σπάσουμε το ρεκόρ». Πάμε να τερματίσουμε αυτό το πράγμα γιατί έτσι νικάμε το δαίμονά μας.

Κάτι τελευταίο και βασικό. Ποια είναι η ζωή του δρομέα, το πρόγραμμά σας για να φτάσετε εκεί που φτάνετε;

Καταρχάς είναι ο στόχος. Ο καθένας λέει «τι θέλω να κάνω φέτος; Θέλω σε 3 χρόνια να κάνω το Σπάρταθλον, άρα θα ξεκινήσω σιγά σιγά, αυτή τη χρονιά θα κάνω αυτόν τον αγώνα των 30 χλμ, των 50 χλμ…» 

Πες π.χ. ότι θες να συμμετέχεις στο Σπάρταθλον. Ποιο είναι το πρόγραμμά σου, πόσους μήνες πριν ξεκινάει η προετοιμασία και τι σημαίνει προετοιμασία;

Εγώ το ‘16 που είχαν χτυπήσει καμπανάκια, θέματα υγείας κ.λπ. ξεκίνησα να τρέχω. Ξέρω ότι είμαι άνθρωπος που αν δε βάλω κίνητρο, στόχο, δεν το αλλάζω εύκολα. Οπότε λέω «λες;» και λέω «το ’19 θέλω να είμαι έτοιμος να κάνω Σπάρταθλον». Και όντως είχα το όριο πρόκρισης από το ‘19. Είχα φτάσει σε ένα σημείο που έκανα αγώνα 255 χιλιομέτρων και την άλλη μέρα περπατούσα κανονικά, αλλά ήδη στην τριετία «έφυγαν» τα τσιγάρα, τα ποτά… Έκανα τη ζωή μου… 2 χρόνια προετοιμασία, προπόνηση κάθε μέρα 10-12 χλμ και τα Σ/Κ 20 χλμ. Γενικά σιγά σιγά βγαίνει… Πριν τον αγώνα τους Αθανάτους, που είχα κάνει τότε και πήρα το όριο πρόκρισης, έκανα προπόνηση στην απόσταση Σπάρτη- Καλαμάτα. Έφτασα, λοιπόν, στην Καλαμάτα, με πήρε η σύζυγος με το αμάξι και γυρίσαμε πίσω, φάγαμε σε μια ταβέρνα που μας είχε δει ένας χριστιανός όταν κατέβαινα τρέχοντας και μου λέει «σας είδα που ξεκινήσατε από δω και κατεβήκατε τρέχοντας» και του λέει η γυναίκα μου «όχι από τη Σπάρτη είχε ξεκινήσει» και γουρλώνει τα μάτια και λέει «τι να φέρω να φάμε;». 

Κάνουμε τη ζωή μας, δε νομίζω ότι στερούμαστε ιδιαίτερα πράγματα. Μαθαίνει και το σώμα σου να μη θέλει το junk food ή τις χαζομάρες, την μπυρίτσα μας θα την πιούμε, αν βρεθούμε έξω θα πιούμε το κρασάκι μας…

*Θα θέλαμε να ευχαριστήσουμε τον κ. Κουλόγιαννη για το χρόνο και την ενέργεια που μας αφιέρωσε, ώστε να κάνουμε αυτή την όμορφη συζήτηση και να μας απαντήσει σε θέματα που αφορούν τους πολίτες της Σπάρτης και τον φίλαθλο κόσμο.

Στις δύσκολες συγκυρίες, που βιώνουμε, ο αθλητισμός μπορεί να δώσει πολλές απαντήσεις και λύσεις. Η ψυχική ηρεμία και γαλήνη, που προσφέρει στον ασκούμενο, αλλά και η οικονομική ανάπτυξη της περιοχής μέσω του αθλητικού τουρισμού, είναι μερικές απ’ αυτές, που καθιστούν τη στήριξη φορέων, σαν τους «Σπαρτιάτες Δρομείς», ζωτικής σημασίας. Από την πλευρά μας, η στήριξη και η προβολή των δράσεών τους είναι κάτι παραπάνω δεδομένη.

 Μπορείτε να βρείτε τους Σπαρτιάτες Δρομείς στην ιστοσελίδα τους και στη σελίδα τους στο facebook.