Το έτος 1945 η Μονή Ζερμπίτσας μετατράπηκε σε γυναικείο Κοινόβιο.
Έτσι το έτος 1947 η Μονή έστειλε στο Μετόχι της Ευαγγελτίστριας δύο Μοναχές να επανδρώσουν το έρημο σχεδόν Μοναστήρι και να βοηθούν στη διακονία τον υπερήλικα πλέον πατέρα, Ευθύμιο.
Αυτές ήταν οι λεγόμενες Χριστονύμφη και Βρυέννη.
Όπως αναφέρεται στο βιβλίο της Μονής, και οι δυο τους ήταν πολύ φιλακόλουθες και θεοσεβούμενες. Μάλιστα έκαναν συχνά και ολονύχτιες αγρυπνίες και ακολουθίες χωρίς να καταβάλλονται καθόλου. Έψαλλαν δε τόσο ωραία που πολλοί κάτοικοι των γύρω χωριών πήγαιναν στη Μονή για να τις ακούσουν. Φυσικά όλοι τους έφευγαν εντυπωσιασμένοι!
Πολλές επίσης νεαρές κοπέλες την περίοδο εκείνη πήγαιναν σε αυτές, για να τους μάθουν την κεντητική τέχνη. Δυστυχώς όμως στον εμφύλιο σπαραγμό δολοφονήθηκαν με αποτρόπαιο και απάνθρωπο τρόπο και τα σώματά τους πετάχτηκαν στη θάλασσα. (Αλήθεια είναι απίστευτο σε ποιο ακραίο σημείο βαρβαρότητας και κτηνωδίας μπορεί να φθάσει πολλές φορές ο "άνθρωπος"!).
Κατόπιν του γεγονότος αυτού, η Μοναχή Θέκλα (που βλέπουμε στην πρώτη εικόνα), αποφάσισε να εγκαταλείψει τη Μονή Ζερμπίτσας και να μεταβεί στο Μετόχι της Ευαγγελτίστριας στο Γέρακα, στο οποίο είχε απομείνει μόνος του πλέον ο π. Ευθύμιος.
Αφού τον διακόνησε για λίγο διάστημα, αυτός αναπαύτηκε κι έτσι έμεινε ολομόναχη για να κρατά Θερμοπύλες, κρατώντας πάντα άσβεστο το φως του καντηλιού της Μονής, συνεχίζοντας να κάνει ολονύχτιες ακολουθίες, να ψέλνει και να φροντίζει το Μοναστήρι, συντηρώντας και τα κτίριά του, μην καταρρεύσουν.
Η Μοναχή που βλέπουμε στη δεύτερη εικόνα ήταν η Αγαθονίκη, κατά κόσμον Αθανασία Καραγάνη ( από Γέρακα, σύμφωνα με πληροφορίες που έχω λάβει). Είχε πάει στη Μονή Ευαγγελίστριας ως δόκιμη, την περίοδο που έγινε το αποτρόπαιο αυτό έγκλημα.
Κατόπιν του γεγονότος αυτού εγκατέλειψε την ερημική αυτή τοποθεσία του Γέρακα, αλλά όχι όμως και το μοναχικό ιδεώδες.
Έτσι μετοίκησε στην Ι. Μονή, Παναγίας Ξένιας, στο Βόλο, όπου έγινε πλέον Μοναχή και την υπηρέτησε πιστά έως και την κοίμησή της. ΠΗΓΗ