ΕΞΕΧΟΥΣΕΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΕΣ ΠΟΥ ΠΕΡΑΣΑΝ ΑΠΟ ΤΗ ΜΟΝΗ ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΡΙΑΣ ΓΕΡΑΚΑ, ΑΠΟ ΤΟ 1853 (ΕΤΟΣ ΚΟΙΜΗΣΗΣ ΤΟΥ ΚΤΙΤΟΡΑ ΚΥΡΙΑΚΟΥ ΣΤΟΥΡΝΑΡΑ ) ΕΩΣ ΚΑΙ ΤΟ ΕΤΟΣ 1979
Στην αίθουσα του Ιστορικού Αρχείου της Μονής Ευαγγελίστριας Γέρακα, εκτός των πολλών άλλων εικόνων και φωτογραφιών που είδαμε, στην προχθεσινή μας επίσκεψη, διακρίναμε και μία ομαδική, των προσώπων εκείνων που ξεχώρισαν και άφησαν ανεξίτηλο το στίγμα τους μετά το έτος 1853.
Στην πρώτη πάνω αριστερά φωτογραφία, βλέπουμε τον π. Ευθύμιο Μοίρα.
Υπήρξε γόνος μιας πολυμελούς Ρειχιώτικης οικογένειας που όταν αρρώστησε πολύ βαριά ένας από τους αδερφούς του, αφιέρωσε ολοκληρωτικά τον εαυτό του στην Παναγία, ως Μοναχός, υπηρετώντας την πιστά κι εργαζόμενος πολύ σκληρά τόσο χειρωνακτικά για τις κτιριακές όσο και για τις πολλές ακόμη άλλες ανάγκες του Μοναστηριού, έως και της κοιμήσεώς του, τη δεκαετία του 40 (το έτος 1946).
Συνεργάστηκε αρμονικά με όλους τους "Μετοχάρηδες" που πέρασαν απ' εκεί , καθ' όλο το χρονικό διάστημα που το Μοναστήρι είχε μετατραπεί και λειτουργούσε ως Μετόχι της Ι. Μονής Ζερμπίτσας.
Σύμφωνα και με την αψευδή μαρτυρία του π. Φιλόθεου Ζερβάκου, χαρακτηρίζεται ως ένας πολύ "ενάρετος Μοναχός".
Στη δεύτερη αριστερά, βλέπουμε το Δ. Μοίρα, ανιψιό του γέροντα π. Ευθύμιου, ο οποίος ένεκα της βαθιάς του πίστης προς την Παναγία Ευαγγελίστρια και κατόπιν της ίασής του από μία δυσίατη και αθεράπευτη ιατρικά ασθένειας που τον βασάνιζε για χρόνια, βοήθησε στη συνέχεια με όλες του τις δυνάμεις, ακόμη και με εράνους , προερχόμενους από οικονομικές ενισχύσεις κυρίως των Ομογενών, συνδράμοντας σημαντικά κατ' αυτόν τον τρόπο στο να αναβαθμιστεί η Μονή, όχι μόνο κτιριακά, αλλά και στο ν' αποκτήσει διάφορες διευκολύνσεις , μέχρι ακόμη και τηλεφωνικής σύνδεσης.
Στην τρίτη δεξιά, βλέπουμε τρεις σπουδαίες ιερατικές μορφές της εποχής εκείνης - Μελέτιος Γαλανόπουλος, Παρθένιος Τσιριγωτάκης, Διονύσιος Μινόπετρος - που ως Ηγούμενοι της Ι. Μονής Ζερμπίτσας, διοίκησαν κατά διαστήματα και το Μετόχι του Γέρακα.
Οι δύο μάλιστα απ' αυτούς, ίσως και ο τρίτος, διεδραμάτισαν πολύ σπουδαίο αντιστασιακό ρόλο στα σκληρά χρόνια της Γερμανικής Κατοχής.
Μάλιστα ο Μελέτιος Γαλανόπουλος συνελήφθη από τους κατακτητές, όπου μεταφέρθηκε στο στρατόπεδο Νταχάου, στο οποίο εγκλείστηκε για μεγάλο χρονικό διάστημα και βασανίστηκε φρικτά.
Ο Διονύσιος Μηνόπετρας, ο οποίος σημειωτέον καταγόταν από τον Άγιο Νικόλαο Βατίκων, στα χρόνια της Κατοχής διέσωσε τα ιερά κειμήλια της Μονής Αγίων Τεσσαράκοντα, όπου τα μετέφερε, ως Ηγούμενος αυτής, στη Μητρόπολη Σπάρτης , λίγο πριν αυτή καεί απ' τους Γερμανούς καταχτητές, ένεκα του ότι μέσα εκεί βρισκόταν και εξέπεμπε ο ραδιοφωνικός σταθμός της Ελληνικής Αντίστασης.
Στην τελευταία κάτω δεξιά, διακρίνουμε την ηρωική μορφή μίας σπουδαίας Μοναχής, της Θέκλας, που με δική της σχεδόν πρωτοβουλία, μετά το φρικαλέο κι αποτρόπαιο θάνατο των δύο σπουδαίων Μοναζουσών μορφών του Μοναστηριού, Ευαγγελίστριας Γέρακα, απεσταλμένες εκεί από την Ι. Μονή Ζερμπίτσας, στα χρόνια του Εμφύλιου σπαραγμού, Χριστονύμφης και Βρυέννης, εγκατέλειψε αμέσως το γυναικείο πλέον Κοινόβιο της Ι. Μονής Ζερμπίτσας και μετεγκαταστάθηκε οριστικά στο κενό σχεδόν Μοναστήρι Γέρακα, κρατώντας κυριολεκτικά στη συνέχεια Θερμοπύλες, αφού μετ' ελαχίστου χρονικού διαστήματος ο υπέργηρος - πολύ δραστήριος κι εργατικός - Μοναχός, π. Ευθύμιος Μοίρας, αποδήμησε προς τα ουράνια σκηνώματα (το έτος 1946).
Το διακόνησε πιστά και με συνέπεια για πολλά χρόνια, εντελώς μόνη της, φροντίζοντάς το και μεριμνώντας ακόμη και για τις κτιριακές του υποδομές έως και τα βαθιά της γεράματα, εκτός φυσικά των δύο τελευταίων χρόνων της ζωής της, που λόγω γήρατος επανήλθε στη Μονή Ζερμπίτσης , στην οποία άφησε και την τελευταία της πνοή το έτος 1973.
Τα οστά της φυλάσσονται σήμερα με πολλή ευλάβεια και ευγνωμοσύνη για όσα προσέφερε, στο οστεοφυλάκιο της Ι. Μονής Ευαγγελίστριας - Γέρακα.
